Deze website maakt gebruik van cookies om u de beste ervaring te bieden wanneer u onze website bezoekt. Door deze website te blijven gebruiken, stemt u in met ons gebruik van deze cookies.
“Smeerolie zijn tussen het ambtelijk apparaat en de adviesraad: dat vind ik de grootste uitdaging in mijn werk als ambtelijk secretaris. En tegelijkertijd is dat ook één van de leukste dingen. Wat ik verder ontzettend leuk vind is het werken met vrijwilligers. Ik heb bewondering voor adviesraadsleden. Het zijn bevlogen en betrokken inwoners met veel (ervarings)kennis. Ze hebben zelf vaak van alles meegemaakt en willen nu iets terug doen voor andere inwoners en hun gemeente. Die persoonlijke drive spreekt me heel erg aan.”
Afgelopen week was ik aanwezig bij een Mantelzorgcafe bijeenkomst, die - heel bewust en heel toepasselijk - werd gehouden in het plaatselijke café. De aanwezigen kregen daar letterlijk en figuurlijk de ruimte om onderling van gedachten te wisselen. “Wat houdt jullie bezig als mens en als mantelzorger? Wat zijn je ervaringen met mantelzorgondersteuning: wat gaat goed en wat kan beter? Jullie verhalen bundelen we in een krant, als input voor gemeentelijk beleid”, beloofde de organisator in haar openingswoord.
Mensen zijn niet hun aandoening. Toch focussen we daar in de zorg doorgaans wel op. Alle aandacht gaat uit naar klachten en gezondheidsproblemen, en hoe we die kunnen oplossen. Positieve Gezondheid kiest een andere invalshoek. Het accent ligt niet op ziekte, maar op mensen zelf. Op hun veerkracht en op wat hun leven betekenisvol maakt. Daarom wordt mensen gevraagd wat zij zélf het liefst willen veranderen. Je spreekt daarmee hun bron van veerkracht aan. Steeds meer professionals vinden in Positieve Gezondheid de sleutel om dat wat vastloopt in de zorg te verbeteren.
Enkele weken geleden was ik in het kader van de “Dag van de Techniek” bij een prachtig bedrijf in mijn eigen woonplaats. Hier worden o.a. fietsen ontwikkeld en gemaakt voor mensen met een beperking. Vijfentwintig jaar geleden bedacht de vader van de eigenaar een driewieler voor volwassenen en won daarmee een prijs. De basis was gelegd. De zoon zette een bedrijf op en van het één kwam het ander.
Waar wordt samengewerkt ontstaan successen, maar helaas ook wel eens teleurstellingen. Bij de samenwerking tussen gemeente en adviesraad is dat niet anders, zo is mijn ervaring. Ik train adviesraden en hoor regelmatig dat zij zich onvoldoende serieus genomen voelen. Aan de andere kant hoor ik van gemeenten dat zij teleurgesteld zijn in de toegevoegde waarde van hun adviesraad. Waar twee partijen zijn, zijn twee verantwoordelijken. In deze blog schets ik graag hoe beide partijen in mijn ogen hun verantwoordelijkheid kunnen (en moeten) pakken.
Serieus werk maken van jongerenparticipatie vraagt iets anders dan een zaaltje huren, de pizzaboer bellen en een flyer maken voor Facebook. Dat was in de ‘goede’ oude tijd vaak voldoende. Jongeren leven in een andere, snelle wereld met honderd en één verleidingen. Als je jongeren wilt laten meepraten over beleid moet je van andere huizen komen. En soms voelt dat wel eens als een andere planeet, zeg ik heel eerlijk als 55 plusser.
Afgelopen woensdag, tijdens een drukbezochte werkconferentie over de handreiking Lokale Inclusie Agenda voor gemeenten, sprak ik met Jeroen en Jolanda uit Helmond. Jolanda zette zich al jaren in voor de belangen van gehandicapten in haar gemeente. Maar de energie was er een beetje uit. Ze had momenteel meer problemen met haar eigen handicap en het altijd zelf op de kaart zetten van de belangen van mensen met een beperking was inmiddels behoorlijk vermoeiend. En toen kwam Jeroen op haar pad.
Toen mijn oma nog zelfstandig woonde, ver bij de rest van haar familie vandaan, was haar behulpzame bovenbuurman goud waard. En met haar huishoudelijke hulp ging ze elke week boodschappen doen. Dan zat ze op een bankje en genoot van de mensen. Het liefst maakte ze een praatje met langslopende kinderen. Voor wie zelf weinig mogelijkheden heeft, kunnen sociale contacten veel verschil maken.
Integraal werken is één van de grote beloftes van de decentralisaties. Integraal als tegenhanger van versnipperde ondersteuning; met het schrikbeeld van gezinnen die met heel veel professionals tegelijk te maken hebben. Professionals die allemaal vanuit hun eigen financiële, organisatorische en wettelijke kader langs elkaar heen werken, met alle gevolgen van dien.
Heeft u ook weleens dat het alarm afgaat als je naar buiten loopt in de winkel omdat de kassière vergeten is een labeltje te verwijderen? Ik heb het onlangs meegemaakt en het was vervelend, maar ik was zeker niet bang dat men mij voor een dief aanzag. Ik word namelijk vaak geloofd op mijn grote blauwe ogen. Zelfs als ik ben vergeten in te checken in de trein, heeft de conducteur begrip voor mij. Hoe anders is dat voor een jongeman die ik ken, die geboren is in Irak.
